تعویض دنده در خودروهای فرمول یک، ورزشی طاقت فرسا برای انگشتان راننده است. راننده برای تعویض دنده از پدال پشت فرمان خودرو استفاده می کند.
خودروهای فرمول یک از یک گیربکس منحصر به فرد، بسیار پیشرفته و نیمه اتوماتیک شفت داخلی استفاده می کنند. در 90 درصد مواقع راننده نیازی به استفاده از کلاج برای تعویض دنده ندارد، همچنین در تعویض دنده نیاز نیست مانند خودروهای جاده ای روند گاز موتور قطع شود.
وقتی دنده دیگری درگیر می شود بالارفتن دنده با یک سیستم بسیار پیشرفته متشکل از دو محور انجام می شود، متعاقب آن راننده هیچ افت شتابی در تعویض دنده نخواهد داشت که این امر برای خودروهای جاده ای تقریبا یک آرزوی دست نیافتنی است. نه تنها با بالارفتن دنده سبب افزایش سرعت می شود، بلکه راننده می تواند در تمام مدت هردو دست خود را روی فرمان نگه دارد.
با تمام پیشرفت های صنعت گیربکس، جعبه دنده های جادویی تمام اتوماتیک که تکنولوژی بسیار پیشرفته ای دارند به علت موانع قانونی در فرمول یک مورد استفاده قرار نمی گیرند، قوانینی که برای اتکای بیشتر رقابت به راننده ها ایجاد شده است.
گیربکس خودروهای فرمول یک که به وسیله واحد های الکترونیک-هیدرولیک کنترل می شود در پشت موتور احتراق داخلی خودرو جای می گیرد. این جعبه دنده ها فقط برای انتقال نیروی تورک از واحد قدرت به چرخ ها طراحی نشده اند، گیربکس خودروی فرمول یک در سیستم تعلیق خودرو و مخصوصا تعلیق قسمت عقب نقش مهمی دارد و قسمتی از این سیستم تعلیق با میله ای فیبر کربن از داخل گیربکس عبور می کند.
قوانین فرمول یک وجود هشت دنده جلو به علاوه یک دنده عقب را برای تمامی گیربکس ها الزامی کرده است. شاید وجود هشت دنده این توهم را که خودروهای فرمول یک همانند خودروهای جاده ای دنده عوض می کنند را به وجود بیاورد، اما این هشت دنده به این خاطر در نظر گرفته شده که تیم ها بتوانند از آن هم در مسیرهای کم سرعتی مثل موناکو و هم در مسیرهای پر سرعتی مثل مونزای ایتالیا استفاده کنند.
مانند واحد قدرت خودرو، تعدا گیربکس هایی که تیم ها در طول فصل مجاز به استفاده از آن هستند، با قوانین فدراسیون جهانی محدود شده است. قوانین می گویند یک گیربکس خودروی فرمول یک باید دست کم در شش گرند پری پیاپی مورد استفاده قرار گیرد، اگر راننده ای قبل از اتمام ششمین گرند پری اقدم به تعویض گیربکس کند، با جریمه 5 پله ای خط استارت مواجه خواهد شد.